دعا برای ایران

 خانه ما ایران

امروز جامعه ایرانی ملغمه ای از مشکلات روحی و روانی است که ریشه در مسائل مختلفی دارد که سالها بر این کشور سایه افکنده است ، جنگ و آسیب های روانی آن برای خانواده ها ،خشونت نسبت به گروههای سیاسی که موافق با وضعیت حاکم نیستند ، جفا و آزار عقیدتی ، سیاستهای غلط اجتماعی، اقتصادی  و  دیپلماسی جنگ ستیزانه که همگی منجر به فقر و سقوط فرهنگی و اجتماعی جامعه شده و در نهایت به ناامیدی ، یاس و افسردگی مردم انجامیده و بدتر اینکه این جامعه مریض و بد حال به جای درمان ، روز به روز به سمت شرایط بدتری پیش می رود و دیگر نایی در افراد باقی نمانده است .

شاید بتوان به صراحت گفت که امروز جامعه ایرانی در تمام ابعاد جامعه به بن بست خورده است و از درد به خود می پیچد . در میان این همه موضوعات مختلف ، وظیفه ایمانداران این است ماموریت بزرگ یعنی بشارت به این سرزمین را جدی بگیرند و فراموش نکنند که خدا آنها را برای نجات قوم شان فراخوانده است.

زخمهای اجتماعی و ناشی از سیاست جامعه

صادق هدایت ، در نقل قولی در کتاب بوف کور چنین می گوید، ” در زندگی زخم‌هايی هست كه مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و می‌تراشد ، اين دردها را نمی‌شود به كسی اظهار كرد، چون عموماً عادت دارند كه اين دردهای باورنكردنی را جزو اتفاقات و پيش آمدهای نادر و عجيب بشمارند و اگر كسی بگويد يا بنويسد مردم بر سبيل عقايد جاری و عقايد خودشان سعی می‌كنند آن را با لبخند شكاک و تمسخرآميز تلقی كنند. زيرا بشر هنوز چاره و دوایی برايش پيدا نكرده و تنها داروی فراموشی توسط شراب و خواب مصنوعی به وسيله افيون و مواد مخدره است ، ولی افسوس كه تأثير اين گونه داروها موقت است و پس از مدتی به جای تسكين بر شدت درد می‌افزايند .” چه توصیف دردناکی از زخمهای درون افراد در یک جامعه پیچیده.

سیاستهای حاکمان امروز جامعه ایرانی در هر حوزه ای چه سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و….. باعث بروز مشکلات بسیار در روح و روان ایرانیان شده است ، ایرانیان که فاصله زیادی از فرهنگ و تمدن باستانی و ارزشهای خود گرفته اند و با سیاستهای غلط بین المللی توسط حکام ، خشم شدیدی نسبت به وضعیت موجود دارند .

وقتی که کشورهای دنیا با کمترین منابع در بهترین وضعیت زندگی می کنند ، ایرانیان با داشتن بالاترین ثروتهای ملی در اوج فقر و بدبختی به سر می برند ، به نظر می رسد که این کشور نمی تواند از موهبت های الهی بهره ای داشته باشد . مادرانی که با یاد و خاطره فرزندان از دست رفته خود زندگی می کنند ، فرزندانی که در جنگ ، در زندان و یا در اعتراضات کشته اند و این مادران دیگر امیدی ندارند که به خانواده و فرزندان دیگر خود انتقال دهند و سیاه پوش هر روز را با فکر نفرت و انتقام سپری می کنند.

رکود اقتصادی و زندگی بخش کوچک مرفه وابسته به حکام ، رنجشی شدید را موجب شده و بطور کل می توان گفت که جامعه از خشم ، انتقام ، طرد شدگی ، نفرت ، فقر و نبود آزادی رنج می برد ، در میان جوانان امیدی نیست زیرا که با داشتن مدارک دانشگاهی هم نمی تواند شغلی مناسب داشته باشند و امیدوار به ساختن یک زندگی عادی ، بنابراین شخصیت مستاصل این قشر از جامعه به دلیل نداشتن حداقل ها به معضلی در زندگی تبدیل شده و به نمایش خودفریبانه در فضای مجازی روی آورده اند.

در روزنامه تعادل در سال 98  چنین مطلبی به چاپ رسید : ” پرخاشگری ناشی از اضطراب، افسردگی، افزایش آمار نزاع و درگیری در کشور حکایت از آن دارد که حال روح و روان جامعه ایران خوب نیست.” و این تازه قبل از رخداد کرونا در ایران بود جایی که مرگ در کوچه ها می خرامد  و جامعه تبدیل شده به سر مقاله چاپ شده در خبر جنوب ،”جسم های ضد‌‌عفونی شده ، روح و روان های پر از زخم ” .

بنابراین در جامعه ایرانی می توان خشم ، نفرت و نبخشیدن ، طرد شدگی ، احساسات منفی و سرکوب شده.را مشاهده کرد ، هر چند در کنار تمام این مشکلات می توان افسردگی های شدید ، ناامیدی ، بیماریهای روحی و روانی را نیز ملاحظه نمود ، اینها همه برآمده از اداره ناکارآمد این سرزمین غنی است ، جایی که مردم به دلیل ناتوانی در اداره زندگی شان دست به خودکشی می زنند و یا اگر اعتراض می کنند با خشونت های روحی و روانی در بازداشت و شکنجه روبرو می شوند ، مثل اینکه هیچ روزنه امیدی وجود ندارد .

جامعه در وضعیت تاریکی قرار دارد و ظاهرا بغض های زیادی در گلوی ایرانیان هست که نیاز دارند آن را از وجود خود خالی کنند ، متاسفانه این جامعه نیازمند سالها تیمار است و داشتن آگاهی از شرایط موجود و راههای کمک به سلامت روان وظیفه هر ایرانی است و در این میان ایمانداران وظیفه خطیری دارند که نسبت به این موضوع با جدیت دعا و شفاعت کنند و خود را برای کمک به این شفا مهیا بسازند.

 زخمهای برآمده از بستر فرهنگی

هر فرهنگی فارغ از ارزشهای زیبا و نیکویی که دارد شامل موضوعات منفی نیز هست ، متاسفانه فرهنگ ایرانی و برآمده از نیاکان زرتشتی ایرانیان با جشن های سالانه و فصلی که پر از شادی و خوشی بود ، هیچ سنخیتی با فرهنگ غالب امروزی ندارد که سعی شده باورهای غیر ایرانی در آن تنیده شود ، باوری که در آن هیچ تعریف صحیحی برای مفهوم زندگی وجود ندارد ،  زنان بعنوان نیمی از جامعه هیچ جایگاهی در جامعه ندارند و ظلمهای بسیاری در حق آنها انجام می شود  چه در بطن جامعه و چه در خانواده .

آنها در محل کار و اجتماع با نابرابری جنیستی روبرو هستند و چه بسا با شایستگی هم نمی توانند در جایگاههای خاص بایستند و همچنین در بستر خانواده هم اگر دچار مشکل شوند در مراکز قضایی در اغلب موارد قانونی در حمایت از آنها وجود ندارد. علاوه بر این دست درازی به کودکان به خصوص دختران در پدیده پدوفیلی در جامعه ایرانی نیز دیده می شود و این موضوع در سن بلوع این کودکان ناهنجاریهای بسیاری به وجود آورده است و می توان آن را به شکل خشونت در خانه و یا عدم اعتماد به شریک زندگی در آینده ملاحظه نمود که البته به دلایل فرهنگی آمار آن در ایران مخفی می شود .

البته مردان نیز در کاریابی و تامین معیشت خانواده به بن بست خورده اند و این باعث شده که نتوانند محیط آرامی را در خانه برای خانواده ایجاد کنند ،  آنها شبانه روز در جامعه به دنبال نان هستند و اگر وجدانشان خاموش شده باشد ، دست به هرکاری برای امرار معاش می زنند چون دولت هیچ حمایتی از آنان ندارد .

شرح این وقایع می تواند نشان دهد آنچه که در زیر پوست این شهر می گذرد ، دردناک است . در بسیاری از جوامع مردم کمتر درگیر مسائل اجتماعی و سیاسی حکومت هستند و تنها با مشکلات خود دست و پنجه  نرم می کنند ، اما در جامعه ایرانی استرس و فشار از هر طرف ، تار و پود جامعه را در نوردیده است.

دکتر امیرمحمود حریرچی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، در خبرگزاری برنا در خصوص بی انصافی اجتماعی چنین می گوید : ” شرایطی به وجود آمده است که گویی همه افراد کم فروش شده‌اند؛ حتی در روابط میان افراد نیز این کم فروشی را شاهد هستیم که در بین خانواده‌ها نفوذ کرده و هیچ فردی نقش خود را به درستی در درون جامعه ایفا نمی‌کند.”

بنابراین این حال و روز  جامعه است ایران که برای آزادی و شفا عطش دارد ، انواع ناهنجاریهای روحی و روانی و دلایل آن کاملا مشهود است و بازویی برای رفع آن در راس جامعه دیده نمی شود و حتی اگر کسانی هم برای آن تلاش می کنند یا به شدت آسیب می خورند و یا سرخرده از تلاشهای بی ثمر گوشه انزوا در پیش می گیرند و یا کوله بار زندگی خود را برای مهاجرت و داشتن حداقل زندگی بر دوش گرفته و روانه می شوند.

امید زنده

جامعه ایرانی غرق در مشکلات بسیار است و از دردهای بسیاری رنج می برد که بیشتر آن نشات گرفته از بی کفایتی مسئولان در تمام ابعاد جامعه است و حتی نتوانسته در خصوص بهداشت روحی و روانی مردم در طول چهار دهه گذشته قدم موثری بردارد ، همچنین متاسفانه هیچ برنامه منظم برای رشد فرهنگی نیز  نداشته است و امروز این وظیفه ماست که قبل از هر چیز مسئولانه و با دلسوزی روی زانوان خود برای این مرز و بوم دعا کنیم .

همچنین با زندگی مقدس ، نجات را به شکل عملی به هموطنان خود بشارت دهیم و با ایمان و اعتماد ، منتظر فرا رسیدن نجات خدا به این سرزمین باشیم. نباید فراموش کنیم که خدا ما را برای این سرزمین فراخوانده است ، پس محل دعوت و خدمت خود را به آسانی و راحتی از دست ندهیم ، لازم است با هدایت روح القدس و دعا در زمینه  آزادی و شفای جامعه حرکت کنیم. آمین

ماریا